Soms zijn er van die dagen dat woorden in je keel blijven hangen. En hoewel papier geduldig is, blijft het maagdelijk wit. Dat is niet handig voor een redacteur. Na verwoede pogingen om het tij te keren dient zich een oplossing aan: een beeldverhaal.
door Annelies Diekman
Ochtend 1
Wrijven en rollen met wol, wolvlies, zeep en water.
Kneden, slaan, in elkaar frommelen en met verwondering kijken.
Ochtend 2
Op en neer gaat de naald van de naaimachine met goudgele garens.
Ochtend 3
Kijken, kijken en kijken. Het werk raakt me niet. Kleine onderdelen vind ik mooi en zijn te gebruiken in nieuwe werken. De schaar gaat erin en ik laat het liggen.
Ochtend 4
Onderdelen worden omgekeerd en er wordt geschoven. Een oude trui wordt in stukken geknipt. Het blauw wordt een verbindend element tussen het vilt. De punchmachine maakt ze vast.
Door het werk opnieuw om te keren en het blauw nog een keer vast te maken aan de achterkant ontstaat een mooie diffuse lijn aan de voorkant. Ik voeg plukken zijdewol toe.
Met naald en draad ben ik op zoek naar verdere verbinding. Na vier ochtenden laat ik het werk met rust. Het ontstane weet nog niet wat het is geworden.
In de tijd ligt de volgende stap verscholen.