In De Katoendrukkerij in Amersfoort . wordt een groepsexpositie van zeven eigentijdse handwevers getoond “van techniek naar verbeelding’ . De verbeelding staat voorop, ambachtelijk werken is het het verbindend element, maar met ieder een eigen stijl en aanpak. Weven is voor deze handwevers een middel om uitdrukking te geven aan hun verhalen.
Meer dan een vorige generatie zijn zij gericht op verbeelden en conceptueel werken. Zij zien zichzelf vooral als beeldend kunstenaars en textielontwerpers die weven als medium hebben. Door hun kleurgebruik, de ontstane structuur, het gebruik van diverse materialen en de beoogde driedimensionaliteit komt het handweefwerk in een ander perspectief te staan. Als je de weefsels van veraf ziet trekken ze je aandacht. Kom je dichterbij dan zie je en ontdek je steeds weer nieuwe details, een nieuwe wereld.
De zeven handwevers zijn Theo Rooden, Marieke Kranenburg, Christiane Maurer, Babs van den Thillart, Veronica Pock, Mirjam Hagoort en Daisy van Groningen.
Elke handwever draagt tijdens de expositieperiode bij aan het randprogramma van lezingen, handweef-workshops en meet the artist bijeenkomsten.
De Katoendrukkerij is een jonge culturele organisatie en draagt het eeuwenoude ambacht katoendrukken uit in de historische bakermat Amersfoort. Behalve een lesprogramma, gastdocenten, lezingen, debatmiddagen en exposities, zijn we broedplaats voor jonge makers in textiel. Rijksmonument de Volmolen had sinds zijn bouw in 1645 verschillende functies. Oorspronkelijk was het een watermolen waar geweven wol gevold werd tot laken. In de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw zat de handweverij van de landelijk toonaangevende galerie Het Kapelhuis in de Volmolen. Deze achtergrond maakt de locatie ideaal om er ook nu weer textiel centraal te stellen.
Theo Rooden (1969) is opgeleid als industrieel ontwerper. In 2018-2019 volgde hij de weefopleiding bij De Ambachtelijke Weverij. Als beeldend kunstenaar onderzoekt hij hoe hij de essentie van een thema kan vangen in geometrische abstractie. Jaarlijks presenteert hij een nieuwe collectie werken. Zijn weefstudio (met onder andere een groot damastgetouw) is in Rotterdam gevestigd.
Marieke Kranenburg (1976) ontdekte enkele jaren geleden het band- en kaartweven. In deze eeuwenoude band- en kaartweefsels vindt zij de uitdaging van het analyseren en begrijpen van deze oude technieken, om vervolgens te proberen er een eigentijdse draai aan te geven. Dit doet ze door technieken met elkaar te combineren, hedendaagse patronen te ontwerpen of actuele thema’s terug te laten komen.
Christiane Maurer (1963) is ontwerper, beeldend kunstenaar en onderzoeker. Zowel in haar commerciële werk als in haar vrije werk staat geweven textiel centraal. Ze ontwikkelt textielcollecties voor internationale klanten. In haar dubbelweefsels verkent ze de waarneming van kleuren. In geometrische patronen wisselen licht en schaduw elkaar af, botsen kleuren fel met elkaar om dan weer helemaal te verdwijnen. Zo ontstaan steeds weer andere, vaak iriserende effecten. Deze dubbelweefsels komen vooral tot hun recht in interactie met de kijker.
Babs van den Thillart (1989) studeerde Textielontwerp aan de kunstacademie Gent na het behalen van haar bachelor Industrieel Product Ontwerpen. Deze combinatie resulteerde in een steeds rijkere interactie tussen technische en artistieke aspecten van textiel. Naast haar eigen ontwerppraktijk is zij werkzaam als textielinstructeur op de Koninklijke Academie in Den Haag. Het weefgetouw, de techniek en de constructie van de draden zijn een eindeloze inspiratiebron voor haar. Zij zoekt de grenzen op en komt tot zo tot innovatieve ontwerpen en functionaliteiten.
Veronica Pock (1969) werkt met geweven textiel en onderzoekt daarin het geheugen in zijn vele vormen. Onze herinneringen vormen ons en blijven constant in ons onderbewustzijn. Gebeurtenissen uit het verleden, mensen en emoties worden opgeroepen door een tekstfragment, een datum, een muziekfragment, een landschapselement. Dat voert ons terug in de tijd, lokaal, globaal en persoonlijk. Ze weeft met hergebruikte materialen, vaak met een inherent geheugen, zoals vintage kaarten, kranten en cassettebandjes, naar een geweven structuur en vorm.
Mirjam Hagoort (1961) begon twee jaar geleden met weven als medium. ‘Sindsdien bekijk ik de wereld om me heen met een weversoog’. Voorheen maakte ze als kunstenaar voornamelijk schilderijen, tekeningen en collages met verlaten gebouwen, verlopen industrieterreinen of lege pleinen. In het weven werden de horizontale en verticalen in de composities steeds belangrijker. ‘Veel dingen in mijn omgeving deel ik nu op in horizontalen en verticalen, iets wat nu eenmaal eigen is aan het weven’. Sinds het weefgetouw in haar atelier staat komen er nieuwe metamorfosen aan het licht.
Daisy van Groningen (1973) is opgeleid als modeontwerpster en werkt als duurzaam kleding & textiel specialist. In 2016 volgde ze een masterclass Weven en daarna in 2018 een weefopleiding bij De Ambachtelijke Weverij. Sindsdien creëert zij op haar Öxabäck, een groot Zweeds weefgetouw, unieke wandkunstwerken. Haar werk kenmerkt zich door de bijzondere kleurcombinaties van maximaal 4 of 5 kleuren waardoor ze de vrijheid heeft om te spelen met structuren, grafische lijnen en nieuwe kleuren. In haar werk verweeft zij persoonlijke ervaringen en verhalen, zoals in ‘Blending Roots’, een onderzoek naar haar Indo-Europese roots.